Μια από τις μεγαλύτερες αναπόφευκτες συνέπειες, του πλαισίου της αντιμετώπισης της παρούσας Πανδημίας (Covid 19), είναι και η διαφαινόμενη Φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού της Κοινωνίας μας.

Οι Κυβερνήσεις των περισσοτέρων Κρατών υπακούουν και υπόκεινται στην εξουσία των υπερεθνικών διευθυντηρίων χρηματοπιστωτικών ομίλων, όπως Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Παγκόσμια Τράπεζα.
Η Επιτροπεία της χώρας μας, μέσω υιοθέτησης Μνημονιακών επιταγών, ευνόησε τους επιχειρηματικούς ομίλους να ισχυροποιήσουν τη θέση τους έναντι του κόσμου της εργασίας και στην εγχώρια Αγορά.

Το σύστημα, στο οποίο ζούμε, – ελεύθερη, ανεξέλεγκτη, ξέφρενη Οικονομία της Αγοράς, είναι έτσι δομημένο, ώστε να παράγει οικονομικές και κατά συνέπεια κοινωνικές ανισότητες και διακρίσεις, απαξιώνοντας δημόσιες δομές που παρείχαν πρόσβαση στους αδύναμους της Κοινωνίας αναφορικά με την Υγεία και τη Πρόνοια, θέτοντάς τους στο κοινωνικό περιθώριο. Η νεοφιλελεύθερη Κυβέρνηση της χώρας μας, προτιμά κι επιλέγει, ν΄ απαλλάξει το Κράτος από τις ευθύνες του έναντι των πολιτών του.

Έτσι κατά τους κυβερνόντες, ο καθένας και η κάθε μια πλέον, στα πλαίσια των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων είναι κύριος-α του εαυτού του-της και ελεύθερος-η ν΄ αναλάβει τις ευθύνες για τη προσωπική του-της προστασία και ασφάλεια στο μέλλον.
Φρονώ, πως βρισκόμαστε εν μέσω μιας από τις μεγαλύτερες προκλήσεις – δοκιμασίες και όμως περί άλλων τυρβάζουμε (…) .

Τα προβλήματα επιβίωσης καθημερινά αυξάνουν και πλήττουν ολοένα και περισσότερους ανθρώπους.
Οι κοινωνικές συνθήκες χαρακτηρίζονται ήδη από τεράστιες ανισότητες και διακρίσεις, αποβαίνουν όλο και πιο δύσκολες για μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας.

Όλο και μεγαλύτερες κοινωνικές – επαγγελματικές ομάδες (και με τα νέα μέτρα της Καραντίνας) στερούνται αναγκαίων πόρων βιοπορισμού και οδηγούνται όχι απλά στη στέρηση, στη μη-κάλυψη των αναγκαίων αναγκών – αγαθών επιβίωσης (πείνα) αλλά σε οδυνηρές συνθήκες ανέχειας, εξαθλίωσης, ακραίας φτώχειας.

Ο εφιάλτης της Φτώχειας δεν αποτελεί αποκύημα της φαντασίας και δεν απλώνεται απλά πάνω από τα κεφάλια της πλειονότητας του πληθυσμού μας, αλλά για ένα πολύ μεγάλο μέρος συμπολιτών μας, αποτελεί απτή πραγματικότητα – καθημερινότητα.

Διαστάσεις επιδημιολογικής έξαρσης, λαμβάνει μέρα με την ημέρα η Φτωχοποίηση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, η οποία όχι μόνο δεν καταγράφεται πουθενά ως κοινωνικό γεγονός, αλλά φαίνεται να μην ανησυχεί και το πολιτικό σύστημα, τόσο της χώρας μας όσο και αλλού.

Οι κοινωνικές πολιτικές της παρούσας Κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της όλης κατάστασης είναι ανεπαρκείς, καθώς είναι αποσπασματικές και δεν καλύπτουν όλο τα φάσμα των αναγκών. Παρουσιάζουν ένα τεράστιο έλλειμμα και αδυνατούν να προστατέψουν τους πληττόμενους συμπολίτες μας από μια διαφαινόμενη φτωχοποίηση τους.
Οι επιπτώσεις της γενικευμένης οικονομικοκοινωνικοπολιτικής Κρίσης τσακίζουν ακόμα και τα όνειρα, τα σχέδια και τις προοπτικές της Νεολαίας μας.

Δοκιμασμένες αντιδραστικές πολιτικές πρακτικές, (αυταρχικές μεθοδεύσεις, ¨αποδιοπομπαίους τράγους¨, ¨οι άλλοι¨ … ) τύπου διακυβέρνησης Θάτσερ, εξυφαίνεται η εφαρμογή τους και στη χώρα μας.