Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου άκουγα τους «μεγάλους» να συζητάνε για την πολυπόθητη ένωση με την Ελλάδα, τους Τούρκους εχθρούς μας και τον Μακάριο. Άκουγα πολλά και καταλάβαινα λίγα. Σε ηλικία 10 χρονών ταξιδεύοντας με την οικογένεια μου οδικώς δια μέσου της Ευρώπης με προορισμό το Ηνωμένο Βασίλειο ένα γεγονός έγινε αφορμή να χαραχτεί ανεξίτηλα στο παιδικό μου μυαλό το όνομα Μακάριος.
Κάπου στους ατελείωτους δρόμους της τότε Γιουγκοσλαβίας σταματήσαμε να ζητήσουμε μερικές πληροφορίες από ένα ντόπιο που μας ρώτησε από που είμαστε. Με έκπληξη αλλά και με απέραντη απογοήτευση, τότε, αντιλήφθηκα ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είχε ξανακούσει για την Κύπρο, ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ. Σε μια ύστατη προσπάθεια, η μητέρα μου του είπε «Cyprus –Κύπρος –Μακάριος». Αμέσως το πρόσωπό του φωτίστηκε και με ένα πλατύ χαμόγελο είπε «Μακάριος – Τίτο – φίλος μας».
Μεγαλώνοντας με αυτή την ανάμνηση και ζώντας πια τις εμπειρίες της πολιτικής ζωής του τόπου μου κατάλαβα ότι το μικρό νησί της Κύπρου μας απέκτησε πραγματικά παγκόσμιες διαστάσεις και έγινε γνωστό σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης αφού ο ηγέτης του, δηλαδή ο Μακάριος, το αναδείκνυε. Το ηθικό ανάστημα του Εθνάρχη ορθωνόταν και ακτινοβολούσε μέσα στην ανθρωπότητα και η Κύπρος φωτιζόταν. Ο Μακάριος ήταν, αναμφίβολα, ένας χαρισματικός ηγέτης. Με αφετηρία την πιο απλοϊκή καταγωγή αφού ήταν βοσκός, απέκτησε παγκόσμια φήμη και τεράστιο κύρος, αφού πολλές φορές συναναστρεφόταν, ως ίσος προς ίσο, τους ισχυρούς και τους εστεμμένους της γης.
Μπορεί να συγκεντρώσει κανένας μια πολύ μεγάλη συλλογή από χαρακτηρισμούς για το Μακάριο. Καλούς και κακούς γιατί άλλοι τον λάτρευαν και άλλοι τον μισούσαν. Και περισσότερο από όλους, ο Κυπριακός Ελληνισμός. Ανεξάρτητα από τις πολιτικές πεποιθήσεις και την τοποθέτηση του λαού, παραμένει αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι ο Μακάριος υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές σύγχρονες διεθνείς προσωπικότητες, με παγκόσμια ακτινοβολία.
Η Οριάνα Φαλάτσι στη συνέντευξη που πήρε από τον Μακάριο το 1974, γράφει στο βιβλίο της Συνάντηση με την Ιστορία: . . . Πριν δεν τον συμπαθούσα. Μια φορά μάλιστα είχα προσπαθήσει να του το δείξω. Το αποτέλεσμα ήταν ότι δέχτηκα την ευλογία του. . . Είναι ένας από τους λίγους αρχηγούς κρατών που αξίζει τον κόπο να σηκωθείς αν όχι και να γονατίσεις στο πέρασμά τους. Γιατί είναι από τους λίγους που έχουν μυαλό. Και εκτός από μυαλό, έχει και θάρρος. Και εκτός από θάρρος, έχει και αίσθηση του χιούμορ, ανεξαρτησία σκέψης, αξιοπρέπεια. Μιαν αξιοπρέπεια σχεδόν βασιλική που ένας θεός ξέρει από που προέρχεται.
Στα 18 μου, φοιτήτρια πια στην Αθήνα, έζησα την «λαμπρή» εποχή του Αντρέα, ενός ηγέτη που από την πρώτη στιγμή ταύτισα με τον Μακάριο. Ένας άνθρωπος που προσωπικά πιστεύω ότι ήταν Έλληνας μέχρι τις άκρες των δαχτύλων του.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μια ηγετική μορφή που αγαπήθηκε παράφορα από τους ψηφοφόρους του και ανέδειξε μια ισχυρή προσωπικότητα που συνδέθηκε με τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Ήταν μια χαρισματική προσωπικότητα που γοήτευε τα πλήθη με το χειμαρρώδη λόγο του. Όπως και ο Μακάριος έτσι και ο Ανδρέας είχε ανθρώπους που τον λάτρεψαν και άλλους που τον χαρακτήρισαν λαοπλάνο και λαϊκιστή.
Ο Αντρέας είχε τρεις μεγάλες αγάπες: Την πολιτική, τις γυναίκες και τη διασκέδαση. ΄Ηταν Άνθρωπος με πάθος και διακριτικό χιούμορ που αποτέλεσε κυρίαρχη και ξεχωριστή προσωπικότητα στο παγκόσμιο πολιτικό στερέωμα και αναδείχθηκε σε μια εμβληματική φυσιογνωμία για την Ελλάδα. Ο ΑΝΔΡΕΑΣ σε μια εποχή που τα προβλήματα ήταν δεδομένα και αμετάβλητα, ανέτρεψε το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο, υλοποιώντας το μεγάλο εγχείρημα της αλλαγής. Τα συνθήματα της «αλλαγής», «Η Ελλάδα στους Έλληνες», και το τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση» συσπείρωσαν γύρω από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το κίνημά του ένα ευρύτατο φάσμα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που δεν είχαν πάντοτε κοινές πεποιθήσεις.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας σπάνιος πολιτικός που ήξερε να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και αυτό το απέδειξε όταν ανέλαβε το μερίδιο της πολιτικής του ευθύνης σαν πρωθυπουργός, αλλά και της κυβέρνησής του που δεν κατόρθωσε να εμποδίσει την οικονομική αναρρίχηση ενός ανθρώπου χωρίς επιφάνεια που αποδείχθηκε εκ των υστέρων απατεώνας.
Πολλοί κρίνουν θετικά και άλλοι αρνητικά τους δύο αυτούς Ηγέτες για την πολιτική τους δράση και κυρίως για το κυβερνητικό τους έργο. Ολοι συμφωνούν όμως πως είχαν το χάρισμα του Ηγέτη. Σκοπός μου δεν είναι να προδιορίσω το μέγεθος και την ποιότητα της προσφοράς τους, αυτό το έργο ανήκει στους ιστορικούς ερευνητές που θα προσδιορίσουν τελικά το βαθμό της επιτυχίας των δύο αυτών Ανδρών.
Αναμφισβήτητα, όμως, οι δύο αυτές προσωπικότητες ποτέ δεν έκλεισαν τα μάτια μπροστά στην τύχη της πατρίδας τους. Είναι δύο πολιτικοί οι οποίοι μπορεί να «έφυγαν» αλλά θα είναι πάντοτε «παρόντες». Και όπως πολύ σωστά κάπου κάποιος είπε «Δεν ξεχνιούνται ποτέ οι μεγάλοι παθιασμένοι έρωτες γιατί σημαδεύουν για πάντα τη ζωή μιας χώρας».
Οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες μπορεί να είναι καλύτεροι πολιτικοί από τον Μακάριο και τον Αντρέα Παπανδρέου τους λείπει όμως το πάθος, ο έρωτας και η αγάπη για την πατρίδα τους. Σε μια εποχή όπου η Ελλάδα και η Κύπρος θέλουν όσο τίποτα άλλο Ηγέτες με πάθος, θάρρος, ανεξαρτησία σκέψης, αξιοπρέπεια, πυγμή, Ηγέτες που να πείθουν, Ηγέτες που να εμπνέουν δεν υπάρχει κανείς και ο λαός αναγκάζεται να αρκεστεί σε πολύ λιγότερα με πολύ μεγάλο κόστος.
Κριτήριο της επιλογής μας έχει καταντήσει να είναι το «μη χείρον βέλτιστον». Καημένη μας πατρίδα…… μας τελείωσαν οι Ηγέτες με ΑΝΑΣΤΗΜΑ…
Christina – Cyprus
