Η πλειονότητα των κατοίκων – ιδιαίτερα των απομακρυσμένων περιοχών από τα αστικά και εμπορικά κέντρα, στη Προ-βιομηχανική περίοδο, ήταν ¨υποταγμένοι¨ στους άγραφους νόμους της συνήθειας.
Ήταν καταδικασμένοι στην ασημαντότητα, να διαβιούν στην αφάνεια, στο περιθώριο του κοινωνικοοικονομικοπολιτικού γίγνεσθαι, μάλιστα χωρίς υπόσταση.
Οι ετήσιες αναπαραστάσεις των πατροπαράδοτων αρχέγονων δρώμενων αποτελούσαν ουσιαστικής, βασικά ζωτικής σημασίας εκδηλώσεις κυρίως ψυχικής αναγέννησης.
Ξημερώματα του Αϊ Γιαννιού, – 7 Ιανουαρίου – οι Νέοι του χωριού κατά την διάρκεια της νύχτας αφαιρούν από τις αυλές των σπιτιών των αγαπημένων τους κοριτσιών, διάφορα αντικείμενα, τα οποία και εκθέτουν ευθύς αμέσως στην Πλατεία του χωριού. Η πράξη αυτή είχε έναν βαθύτερο συμβολισμό, που φανέρωνε δημοσίως πλέον την εκδήλωση του ενδιαφέροντος και της επιθυμίας του παλικαριού προς τη μέλλουσα σύντροφό του.
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, στο προαύλιο της εκκλησίας, τα παλικαριά κερνούν τις/τους εκκλησιαζόμενες/ους κατά την έξοδό τους από την Θεία Λειτουργία. Στους μεν άνδρες προσφέρεται κρασί, στις δε γυναίκες λουκούμι. Συγχρόνως παροτρύνουν και προσκαλούν να περάσουν από το παρακείμενο χώρο της Πλατείας, μήπως υπάρχει και αναγνωρίσουν κάποιο δικό τους γνωστό αντικείμενο εκτεθειμένο στις διάφορες πραμάτειες που έχουν μαζευτεί για να το αγοράσουν.
Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι περνούσαν από την έκθεση ¨απολεσθέντων¨ αντικειμένων της Πλατείας και όποιος αναγνώριζε κάποιο δικό του αντικείμενο το αγόραζε – έναντι συμβολικού πάντα τιμήματος, από τους υπεύθυνους εκθέτες.
Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας στο χώρο της Πλατείας, όπου είναι εκτεθειμένα παλαιά γεωργικά εργαλεία και οικιακά σκεύη γίνονται αναπαραστάσεις για/με τη χρήση κάθε παραδοσιακού εργαλείου και αντικειμένου.
