Αριστερή αντικαπιταλιστική παρέμβαση – ΑΝΤΑΡΣΙΑ στην ΑΜΘ

Η νέα επίθεση στο εργατικό λαϊκό εισόδημα και στους μικρούς παραγωγούς – πωλητές δεν θα περάσει!

Η κυβέρνηση ΝΔ εν μέσω πανδημίας συνεχίζει ακάθεκτη την αντεργατική-αντιλαϊκή της πολιτική, αυτή τη φορά προωθώντας ένα νέο νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να οδηγήσει στην συρρίκνωση και τη διάλυση των λαϊκών αγορών. Η πρόταση νόμου ακόμα και μετά τις τροποποιήσεις επί του αρχικού νομοσχεδίου, όχι μόνο δε “βάζει τάξη” στις λαϊκές αγορές, όπως παραπλανητικά διαδίδει η κυβέρνηση, αλλά ουσιαστικά ανατρέπει το χαρακτήρα του θεσμού των λαϊκών αγορών όπως τον ξέρει ο λαός μέχρι σήμερα, προς όφελος της επιχειρηματικής δράσης.

Μέσα από το σχέδιο νόμου η κυβέρνηση επιδιώκει το πλήρες πέρασμα των λαϊκών αγορών στα χέρια μεγαλοαγροτών, χονδρεμπόρων και μεγάλων εταιρειών και την ιδιωτικοποίησή τους, μέσα από τη δημιουργία ενός φορέα ΣΔΙΤ, ο οποίος θα είναι υπεύθυνος για την προκήρυξη θέσεων πωλητή, τον ορισμό της τιμής για κάθε θέση. Οι θέσεις αυτές εν τέλει θα δημοπρατούνται μακροπρόθεσμα, με τον φορέα να εισπράττει το ανάλογο τέλος για κάθε μία από αυτές. Δικαίωμα στην θέση επιδιώκεται να δοθεί για πρώτη φορά και σε εταιρείες που επιθυμούν να συμμετάσχουν σε μία λαϊκή αγορά και μάλιστα σε ποσοστό 5% επί των θέσεων. Ενώ δηλαδή δικαίωμα συμμετοχής στις λαϊκές αγορές αυτή την στιγμή έχουν οι συνεταιρισμοί και οι ομάδες παραγωγών, η κυβέρνηση ανοίγει τον δρόμο της συμμετοχής και σε οποιαδήποτε ιδιωτική εταιρεία εμπορίας τροφίμων και ρούχων.

Η επίτευξη αυτού του στόχου από την μία θα οδηγήσει σε καταστροφή όλους τους μικρούς παραγωγούς-επαγγελματίες και από την άλλη σε κάθετη αύξηση του κόστους των προϊόντων για τους χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά. Οι χιλιάδες εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι που βασίζονται στις λαϊκές αγορές για τα ψώνια τους, θα δουν τις τιμές για βασικά είδη διατροφής και άλλα προσιτά προϊόντα να αυξάνονται κατακόρυφα, εξαιτίας του εντεινόμενου ανταγωνισμού και του αυξημένου κόστους απόκτησης δικαιώματος πώλησης στις λαϊκές αγορές.

Όλα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα προβλήματα των λαϊκών αγορών και των πωλητών που δραστηριοποιούνται σε αυτές, που προκύπτουν και λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Η στήριξη των μικρών παραγωγών και πωλητών εν μέσω πανδημίας από την κυβέρνηση και από την περιφέρεια είναι μηδαμινή. Οι πωλητές των λαϊκών αγορών αντί να βοηθηθούν απειλούνται με πρόστιμα και πλέον με το νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης οδηγούνται να χάσουν οριστικά τη δουλειά τους ή να την εγκαταλείψουν. Ειδικά οι παραγωγοί κηπευτικών αδυνατούν να διαθέσουν ολόκληρη την παραγωγή τους ακόμα και σε χονδρεμπόρους εξαιτίας της κατάστασης.

Απέναντι σε ένα νομοσχέδιο που χτυπά συνολικά το εργατικό λαϊκό εισόδημα και την δυνατότητα προσιτής πρόσβασης σε βασικά, ποιοτικά αγαθά, η μόνη ρεαλιστική επιλογή για τους παραγωγούς-πωλητές και τα λαϊκά νοικοκυριά είναι η συνολική ρήξη με την κυβέρνηση και η οργάνωση του αγώνα από τα σωματεία και τις γενικές συνελεύσεις τους. Για να μην περάσει αυτό το νομοσχέδιο αλλά και συνολικά η πολιτική της κυβέρνησης-ΕΕ-Κεφαλαίου που τσακίζει τα δικαιώματα του λαού και των εργαζομένων σε υγεία-παιδεία-εργασία και ελευθερίες. Συμπαραστάτες σε αυτήν τη μάχη θα είναι ο λαός που εδώ και πολλές δεκαετίες στηρίζει τις λαϊκές αγορές και καταλαβαίνει πως η υλοποίηση των κυβερνητικών σχεδιασμών θα αποτελέσει μεγάλο πλήγμα.

Απαιτούμε:

Α) Να αποσυρθεί το κυβερνητικό νομοσχέδιο διάλυσης και ιδιωτικοποίησης των λαϊκών αγορών. Να μην παραδοθούν οι λαϊκές αγορές σε εταιρίες.

Β) Να δοθούν νέες άδειες και να εξευρεθούν χώροι για τη λειτουργία όσων παραγωγών επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν στις λαϊκές αγορές.

Γ) Ουσιαστική ενίσχυση όλων των μικρών παραγωγών και πωλητών που έχει πληγεί και οδηγούνται στον αφανισμό εξαιτίας της πανδημίας.

Δ) Επέκταση ημερών λειτουργίας, δημιουργία νέων λαϊκών αγορών όπου υπάρχει η δυνατότητα.

Και ο κόσμος ανάσανε!

Χωρίς την παρουσία του πολυπληθούς ακροατηρίου αλλά με την ίδια διάθεση εντυπωσιασμού μέσω ενός τελετουργικού βασισμένου σε χολιγουντιανά πρότυπα, ακόμη και των εξαιρετικών σε μέγεθος και έκταση μέτρων ασφαλείας, ορκίσθηκε ο 46^ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής κ. Τζο Μπάϊντεν.

Και ο κόσμος ανάσανε!

Ιδιαίτερα δε στην Ελλάδα, οι αντιδράσεις θυμίζουν έντονα, κατά παράδοξο με βάση τη λογική (όχι όμως για τη χώρα μας) τρόπο, παρόμοιες τέτοιες, όταν στην ίδια θέση πριν τέσσερα χρόνια είχε ορκιστεί ο -απελθών πλέον- Ντόναλντ Τραμπ. Αντιδράσεις και προσδοκίες που δεν άργησαν να διαψευστούν, όταν ο πρώην πρόεδρος ύψωνε, κάθε φορά που χρειαζόταν, ένα ισχυρό τοίχος προστασίας προς τον «μεγάλο σκακιστή» (όπως τον είχε αποκαλέσει) πρόεδρο της Τουρκίας Ρ.Τ.Ερντογάν.

Πόσο αυτό πρόκειται να αλλάξει; Σε γενικές γραμμές, αρκετά. Όχι όμως με τέτοιο τρόπο που θα οδηγούσε την Τουρκία, ως χώρα και όχι ως «Ερντογάν», να απομακρυνθεί εντελώς από αυτό που αποκαλούμε «Δύση», όταν πρόκειται να περιγράψουμε μονολεκτικά τον δημοκρατικό και προοδευτικό τρόπο διακυβέρνησης.

Όσο κι εάν ο γερουσιαστής Ρ. Μενέντεζ, θερμός υποστηρικτής των κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας με βάση τον αμερικανικό νόμο CAATSA, πρόκειται να αναλάβει χρέη προέδρου της πανίσχυρης Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, όσο κι εάν ο νέος «υπουργός» («γραμματέας» σύμφωνα με το αμερικανικό συνταγματικό πρότυπο) Εξωτερικών Α. Μπλίνκεν δήλωσε πως η Τουρκία «δεν συμπεριφέρεται ως σύμμαχος των ΗΠΑ», όσους -τέλος- Ελληνοαμερικανούς κι εάν εντοπίσουμε στο νέο κυβερνητικό επιτελείο του προέδρου Μπάϊντεν, ένα είναι το μόνο απολύτως σίγουρο. Το σύνολο των ενεργειών, του συνόλου των στελεχών της διακυβέρνησης Μπάϊντεν, θα κινηθεί προς την κατεύθυνση επαναφοράς της Τουρκίας στους «κόλπους» της «Δύσης».

Ο τρόπος, ή οι τρόποι που θα επιλεγούν, ώστε αυτός ο στρατηγικός στόχος να επιτευχθεί, θα λάβουν τη μορφή της γνωστής μεθόδου «καρότο και μαστίγιο», ξεκινώντας από το «μαστίγιο», ή αλλιώς «κυρώσεις».

Με δεδομένο το γεγονός -εδώ και αρκετά χρόνια- πως η τουρκική οικονομία δεν βρίσκεται και στα καλύτερά της, εάν προσθέσει κανείς και την τελευταία εξέλιξη της συμφωνίας του Κατάρ (που στήριζε σθεναρά την τουρκική οικονομία) με τις αραβικές χώρες, απομακρύνοντάς το από την «επιρροή» του Ιράν, αλλά και τη  δεδομένη πιο ενεργή στροφή της πολιτικής Μπάϊντεν προς τις χώρες της Νότιας και Ανατολικής Ασίας, που θα ελαττώσει (εάν δεν στερήσει) την πιθανότητα περαιτέρω προσέγγισης της Τουρκίας με αυτές, είναι απλές πλέον οι κινήσεις που μπορούν να αναλάβουν οι ΗΠΑ, προς την κατεύθυνση των κυρώσεων εναντίον του καθεστώτος Ερντογάν.

Θα πρέπει πάντως να προστεθεί πως, ακριβώς λόγω του καθεστώτος Ερντογάν, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τις ήδη άριστες και πολυεπίπεδες σχέσεις Τουρκίας-Ρωσίας, η άμεση και απόλυτη στροφή της πρώτης προς τις ΗΠΑ. Έτσι, εάν δεν υπάρξει κάποια δραματική αλλαγή στα πολιτικά πράγματα της εξ ανατολών γείτονος, η διαδικασία αυτή είτε θα τραβήξει σε μάκρος, είτε θα προκαλέσει πολιτική αναταραχή στην Τουρκία. Μία πολιτική αναταραχή που είναι πιθανό να προκαλέσει την έντονη «εξωτερίκευση» της κρίσης, προς την πλευρά -κυρίως- της Ελλάδας ή/και της Κύπρου.

Αυτό όμως που θα πρέπει επίσης να απασχολεί την Ελλάδα, είναι η πολιτική που θα ακολουθήσει, όχι μόνο το κυβερνητικό επιτελείο του προέδρου Μπάϊντεν, αλλά και το γραφειοκρατικό και επιχειρηματικό -κυρίως- κατεστημένο της αμερικανικής πολιτικής, όσον αφορά τόσο την Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδιαίτερα δε τη Γαλλία, την αφρικανική «ζώνη του Σαχέλ» (χώρες της υποσαχάριας Αφρικής), όσο και τις χώρες συμμάχους μας στην ευρύτερη περιοχή, όπως είναι η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αλλά και η εν εξελίξει προσέγγισή μας με την Ινδία.

Τόσο σε επίπεδο διπλωματικών, όσο και των οικονομικών, ειδικά δε των στρατιωτικών, προσεγγίσεων (για να το θέσουμε… διπλωματικά) της χώρας μας με το σύνολο των ανωτέρω χωρών, δεν αποκλείεται να δοκιμαστούν, παράλληλα με τις κινήσεις των ΗΠΑ προς την πλευρά της Τουρκίας.

Η εμπειρία όχι και τόσο παλαιότερων ετών της διακυβέρνησης των δημοκρατικών στις ΗΠΑ, κυρίως όσον αφορά στην υπεράσπιση των συμφερόντων τους στην ευρύτερη περιοχή της Βαλκανικής αλλά και της Βόρειας Αφρικής, κι εάν οι δεσμοί που είχαν τότε συμπτυχθεί με οντότητες που αντιστρατεύονταν (το λιγότερο) τις στρατηγικές επιδιώξεις της χώρας μας, είναι σίγουρο πως δεν είναι και η καλύτερη.

Σε κάθε περίπτωση, έχοντας πάντα υπ’ όψιν μας πως αυτό που καθορίζει και οριοθετεί τις διεθνείς σχέσεις είναι η «ισχύς» και το «συμφέρον», αυτό που δεν θα πρέπει να περιμένουμε από τη νέα κυβέρνηση Μπάϊντεν, είναι ένας άκρατος φιλελληνισμός, όπως αυτός παρουσιάζεται τις τελευταίες ημέρες από τα ελληνικά ΜΜΕ. Με δεδομένο πως κάθε χώρα επιβάλλεται να καθορίζει και να επιδιώκει μόνη (και με τους εκάστοτε συμμάχους της) τις στρατηγικές επιλογές της, αλλάζοντας απλά τα σχέδια δράσης της (και όχι τον επιδιωκόμενο σκοπό) κάθε φορά που διάφοροι παράγοντες επηρεάζουν τις επιλογές της, η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει το (με ελάχιστες εξαιρέσεις) εδώ και εικοσιπέντε περίπου χρόνια «δόγμα» της παθητικής και -ενδεχομένως- φοβικής εξωτερικής της πολιτικής, και να υιοθετήσει αυτό μιας ενεργητικής και με διαρκείς διεθνείς πρωτοβουλίες πολιτική.

Μία πολιτική που θα την απομακρύνει από την φινλανδοποίησή της, θέτοντας σταθερές βάσεις, τόσο για την ευκολότερη στήριξη, όσο και  για την ομαλότερη έξοδο της χώρας από τη νέα οικονομική κρίση που διαφαίνεται στον ορίζοντα, όσο βαδίζουμε προς το τέλος της υγειονομικής τέτοιας.

Σε κάθε περίπτωση, η απάντηση στο ερώτημα εάν κάποιος/α θα κάνει κάποιο εμβόλιο ή όχι, αφορά αποκλειστικά τα ευαίσθητα προσωπικά του δεδομένα. Όχι όμως και στην περίπτωση της πανδημίας του νέου κορωνοϊού. Εδώ, σύμφωνα και με τη γνώμη των περισσότερων (όχι όλων) των συνταγματολόγων που δημόσια έχουν τοποθετηθεί για το θέμα, η αναγκαιότητα εμβολιασμού του γενικού πληθυσμού, ακόμη και με τη μορφή της υποχρεωτικότητας, όχι όμως του καταναγκασμού, αποτελεί συνταγματικά επιτρεπτή πρακτική.

Το θέμα αυτού του κειμένου όμως δεν είναι αυτό.

Είναι η μετατροπή ενός ζητήματος που κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί απόδειξη του αισθήματος «κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης», όπως επιτάσσει η παρ.4 του αρ.25 του Συντάγματος, σε ιδεολογικοπολιτική διαφορά. Μία διαφορά που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα ΜΜΕ, με την αγαστή συνεργασία των επικοινωνιολόγων των κομμάτων με τους μισθοδοτούμενος (άμεσα ή έμμεσα) κονδυλοφόρους τους.

Έτσι, στα πλαίσια των παραπάνω, η αντιπολίτευση με δηλώσεις της σχεδόν χρεώνει στην κυβέρνηση την ευθύνη για τους νεκρούς της πανδημίας, ενώ από την κυβερνητική πλευρά έχουν υποστηριχθεί δημόσια δηλώσεις πως με την έναρξη του εμβολιασμού θα επέλθει το τέλος των κομματικών της αντιπάλων!

Συνέπεια της μετατροπής ενός θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος των πολιτών, αυτού της προστασίας της προσωπικής του υγείας, και ενός κοινωνικού τους δικαιώματος, και άρα υποχρέωσης του κράτους, στη διασφάλιση -στο μέτρο του δυνατού- των μέσων για την προστασία του, σε κομματική (και εν μέρει ιδεολογική) αντιπαράθεση, είναι και η εντατική, σε υπερθετικό βαθμό, ενασχόληση του συνόλου των ΜΜΕ με αυτό.

Η σχεδόν μονοθεματικόηττα των δελτίων ειδήσεων, ιδιαίτερα των τηλεοπτικών σταθμών πανελλήνιας εμβέλειας, έφτασε στο απόγειό της την ημέρα της έναρξης του εμβολιασμού των πολιτών.

Έτσι, η απύθμενη υποκρισία τους, έφτασε στο σημείο να «αναδείξει» την 27^η Δεκεμβρίου του 2020 σε «ιστορική ημέρα», ίσως όχι χωρίς «βοήθεια»!

Η αλήθεια είναι πως η «ιστορικότητα» της ημέρας, απλά προστίθεται και συμπληρώνει τον καμβά ανάλογων «ιστορικών στιγμών» του κακού παρελθόντος της 4^ης εξουσίας, σε παγκόσμιο μάλιστα επίπεδο. Έγκειται δε, στο γεγονός της επιβεβαίωσης του εξευτελισμού της, αλλά κι εκείνων που σκέφθηκαν, οργάνωσαν και πρότειναν τον, σε δημόσια θέα, εμβολιασμό θεσμικών οργάνων του κράτους, στον ανώτατο μάλιστα βαθμό, με το σκεπτικό του «επηρεασμού δια του παραδείγματος».

Έτσι, Πρόεδροι και Πρωθυπουργοί κρατών, αποδέχονται τον ρόλο του «influencer» (επηρεαστή γνώμης) που τους αποδίδουν τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απεκδυόμενοι και τα τελευταία ίσως ψήγματα κύρους και σεβασμού που φέρει το δημόσιο κρατικό αξίωμα που υπηρετούν.

Κι εμείς, ως λαός, μετατρεπόμαστε σε έναν «ιδιότυπο ηδονοβλεψία» από μια «κλειδαρότρυπα» που πλέον έχει πάρει τη μορφή της οθόνης μιας smart TV, ενός tablet ή του (x) γενιάς κινητού μας τηλεφώνου.

Κι έτσι, διολισθαίνουμε όλο και περισσότερο από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία των αξιών, των δικαιωμάτων και της «κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης», στη δημοκρατία της εικόνας, των influencers και του παρασιτικού κατεστημένου τους.